Αφηρημένος

Ιστορικό: Οι ασθενείς με διαταραχή χρήσης οπιοειδών (OUD) συχνά έχουν σύνθετες ανάγκες υγειονομικής περίθαλψης. Η μεθαδόνη είναι ένα από τα φάρμακα για τη διαταραχή χρήσης οπιοειδών (MOUD) που χρησιμοποιείται στη διαχείριση των OUDs. Η εξαιρετικά περιοριστική θεραπεία με μεθαδόνη – η οποία απαιτεί τη συμμόρφωση των ασθενών με πολλούς κανόνες φροντίδας – συχνά οδηγεί σε χαμηλή διατήρηση, ειδικά εάν υπάρχει ανεπαρκής υποστήριξη από τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης (HCPs). Ωστόσο, οι HCPs θα πρέπει να προσπαθούν να προσφέρουν φροντίδα με επίκεντρο τον ασθενή (PCC), καθώς θεωρείται το χρυσό πρότυπο για τη φροντίδα. Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να ενθαρρύνει τους ασθενείς να συμμετέχουν ενεργά στη φροντίδα τους, αυξάνοντας τελικά τη διατήρηση και αποφέροντας θετικά αποτελέσματα θεραπείας.

Μέθοδοι: Σε αυτή τη δευτερογενή ανάλυση, στοχεύσαμε να διερευνήσουμε πώς τα ΚΕΠ εφάρμοζαν τις αρχές της PCC όταν φρόυναν ασθενείς με OUD σε ένα εξαιρετικά περιοριστικό, βιοϊατρικό και πατερναλιστικό περιβάλλον. Εφαρμόσαμε το πλαίσιο PCC του Mead και του Bower στη δευτεροβάθμια ανάλυση 40 σε βάθος, ημι-δομημένων συνεντεύξεων τόσο με HCPs όσο και με ασθενείς.

Αποτελέσματα: Παρουσιάζουμε τον τρόπο με τον οποίο οι έννοιες της PCC. α) βιοψυχοκοινωνική προοπτική· β) ασθενής ως άτομο· γ) επιμερισμός της εξουσίας και της ευθύνης· δ) θεραπευτική συμμαχία και ε) γιατρός ως άτομο– εφαρμόζονται σε πρόγραμμα θεραπείας με μεθαδόνη. Εντοπίσαμε τόσο ευκαιρίες όσο και εμπόδια στην παροχή PCC σε αυτές τις ρυθμίσεις.

Συμπέρασμα: Σε ένα εξαιρετικά περιοριστικό πρόγραμμα θεραπείας μεθαδόνης, η πλήρης εφαρμογή του PCC δεν είναι δυνατή. Ωστόσο, η εφαρμογή ορισμένων πτυχών της PCC είναι δυνατή για τη βελτίωση της ενδυνάμωσης των ασθενών και της δέσμευσης με φροντίδα, οδηγώντας ενδεχομένως σε αύξηση της διατήρησης και καλύτερα αποτελέσματα θεραπείας.