Ιστορικό: Η πανδημία της νόσου του κορωνοϊού 2019 (COVID-19) έχει επηρεάσει άτομα με διαταραχές χρήσης ουσιών (SUD) παγκοσμίως και τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης έχουν αναδιοργανώσει τις υπηρεσίες τους ως απάντηση στην πανδημία.

Μέθοδοι: Μία εβδομάδα μετά την ανακοίνωση του COVID-19 ως πανδημίας, σε μια παγκόσμια έρευνα, 177 επαγγελματίες ιατρικής απεξάρτησης περιέγραψαν τις αντιδράσεις υγείας που σχετίζονται με το COVID-19 στις δικές τους 77 χώρες όσον αφορά τη θεραπεία SUD και τις υπηρεσίες μείωσης της βλάβης. Οι απαντήσεις στον τομέα της υγείας κατηγοριοποιήθηκαν γύρω από τα διαχειριστικά μέτρα και τα συστήματα, την εφοδιαστική, τους παρόχους υπηρεσιών και τις ευάλωτες ομάδες.

Αποτελέσματα: Οι ερωτηθέντες από πάνω από το 88% των χωρών ανέφεραν ότι η βασική ιατρική και ψυχιατρική φροντίδα για SDU συνεχίστηκε. Ωστόσο, μόνο το 56% των χωρών ανέφεραν ότι είχαν κάποιο σχέδιο επιχειρησιακής συνέχειας και το 37,5% των χωρών ανέφεραν ελλείψεις σε προμήθειες μεθαδόνης ή βουπρενορφίνης. Οι συμμετέχοντες από το 41% των χωρών ανέφεραν μερική διακοπή των υπηρεσιών μείωσης της βλάβης, όπως τα προγράμματα βελόνων και συρίγγων και η διανομή προφυλακτικών. Πενήντα επτά τοις εκατό των παρεμβάσεων πρόληψης της υπερβολικής δόσης και το 81% των υπηρεσιών προσέγγισης επηρεάστηκαν επίσης αρνητικά.

Συμπεράσματα: Οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι οι υπηρεσίες θεραπείας SUD και μείωσης των επιβλαβών συνεπειών είχαν επηρεαστεί σημαντικά παγκοσμίως νωρίς κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Με βάση τα ευρήματά μας, επισημαίνουμε διάφορα ζητήματα και επιπλοκές που προκύπτουν από την πανδημία σχετικά με τα άτομα με SUD που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν πιο αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια των μελλοντικών κυμάτων ή παρόμοιων πανδημιών. Τα θέματα και οι πιθανές στρατηγικές περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

(1) παροχή βοήθειας στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής για τη δημιουργία σχεδίων επιχειρησιακής συνέχειας,

(2) διατήρηση της χρήσης τεκμηριωμένων παρεμβάσεων για άτομα με SUD,

(3) να είναι προετοιμασμένοι για επαρκή αποθέματα φαρμάκων,

(4) ενσωμάτωση προγραμμάτων μείωσης της βλάβης με άλλους τρόπους θεραπείας, και

(5) λαμβάνοντας ειδικά υπόψη τις ευάλωτες ομάδες, όπως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.