Апиынды пайдалану (ОДБ) бұзылған адамдарда балалық шақтағы жарақаттану (қиянат жасау және қадағалаусыз қалу) тәжірибесі пропорционалды емес жоғары.

Балалық шақтағы жарақат эндогендік апиын жүйесіне даму өзгерістері арқылы апиындық препараттардың және ауырсынуға ден қоюдың күшейтілген және марапатталатын қасиеттеріне әсер етуі мүмкін. Мұны клиникаға дейінгі зерттеулер қолдады, дегенмен бұл тәуелді емес адамда зерттелмеген.

Балалық шақтағы ауыр жарақаттану тарихы бар немесе балалық шақтағы жарақаттанудың бұрынғы тарихы жоқ физикалық дені сау қатысушылар екі сеансқа қатысты, онда олар кездейсоқ, қос соқыр кроссинговер конструкциясында бұлшық етішілік белсенді дозасын (0,15 мг/кг) немесе дозаны өте төмен бақылау (0,01 мг/кг) алды. Сессиялар бір аптадан кейін өтті. Қатысушылардың физикалық ауырсыну шегі мен төзімділігі 2,5 сағаттан жоғары жіті субъективті және мінез-құлықтық жауаптармен қатар суық су престеу тестін пайдалана отырып, есірткіге дейінгі және есірткіден кейінгі әкімшілендірумен өлшенді.

Травматологиялық топ морфиннің әсерін ұнатып, сеанс үстінде дәріні көбірек сезінуді, сондай-ақ травматологиялық емес салыстыру тобымен салыстырғанда морфиннің әсерін аз сезінуді, бас айналуды, сондай-ақ морфиннің әсерін ұнатпайтынын хабарлады. Морфин ауырсыну шегі мен төзімділікті арттырды, дегенмен бұл топтар арасында ерекшеленбеді. Сондықтан балалық шақтағы жарақаттар жеке тұлғаларды апиынның жағымды және уәждемелік әсеріне сезінуі және апиынды марапаттау сезімталдығының жекелеген айырмашылықтары үшін нанымды дәлелдер келтіре отырып, жағымсыз әсерлерге сезімталдықты төмендетуі мүмкін. Бұл балалық шақтағы жарақаттар мен ОДБ-ға осалдық арасындағы байланысты түсіндіруі мүмкін, осыған байланысты ОДБ-ға арналған іс-шараларға, апиынды тағайындауға, сондай-ақ ОДБ айналасындағы стигмаларды азайтуға салдары бар.