سابقه و هدف:

میزان سیگار کشیدن در میان کسانی که بیماری روانی جدی دارند دو تا سه برابر بیشتر از جمعیت عمومی است. سیگار کشیدن به ندرت در تنظیمات سلامت روان خطاب. برای رفع این اختلاف ها به استراتژی های نوآورانه توسعه و درمان نیاز است. مطالعه حاضر یک مطالعه خلبانانه از امکان سنجی و قابل قبول بودن یک مدل مراقبت مزمن از درمان دخانیات را که در کلینیک های روانپزشکی سرپایی اجرا می شود، انجام می دهد.

روش ها:

شرکت کنندگان از دو کلینیک روانپزشکی سرپایی استخدام شدند و به طور تصادفی به مداخله (مشاوره و جایگزینی نیکوتین به مدت 8 هفته، به علاوه تماس های کمکی فعال در حال انجام دعوت از تعامل مجدد در درمان) یا کنترل (آموزش مختصر و ارجاع به دولت خط ترک) اختصاص داده شدند. ارزیابی ها در 8 هفته (پایان بلوک درمان اولیه) و 6 ماه (انتهای پنجره برای عقب نشینی) انجام شد. امکان سنجی با استفاده از میزان ثبت نام، تعامل درمانی و تکمیل ارزیابی های پیگیری ارزیابی شد. قابل قبول بودن هم از نظر کمی و هم از نظر کمی مورد بررسی قرار گرفت. اثر بخشی اولیه با میزان دوری 7 روزه و 30 روزه، میزان تلاش برای ترک سیگار و سیگار در روز ارزیابی شد. سلامت روان شناسی برای بررسی تغييرات مربوط به گروه درمانی يا تلاش برای ترک سیگار اندازه گیری شد.

نتایج:

19 شرکت کننده به طور تصادفی با مداخله و 19 نفر کنترل شدند. استخدام امکان پذیر بود و میزان بالای تعامل درمانی (متوسط 5/4 جلسه تکمیل شده در بلوک درمان اولیه، 5/89 درصد جذب جایگزینی نیکوتین) و میزان نگهداری (7/94 درصد از ارزیابی های پیگیری تکمیل شده) مشاهده شد. پذیرش درمان بالا بود. همانطور که پیش بینی می شد، تفاوت معنی داری در پرهیوکاری بین گروه ها وجود نداشت، اما نتایج به طور کلی مورد علاقه گروه مداخله، از جمله زیستی تایید 7 روز میزان دوری از 21.1٪ در مداخله در مقابل 17.6٪ در کنترل و خود گزارش نرخ دوری 30 روز 16.1٪ در مداخله در مقابل 5.1٪ در کنترل در 8 هفته است. به طور قابل توجهی بیشتر شرکت کنندگان در مداخله ساخته شده حداقل یک تلاش ترک (94.7٪ در مقابل 52.6٪؛ یا = 16.20، 95٪ CI: 1.79–147.01). سيگار در روز در گروه مداخله در 8 هفته کاهش معنی داری داشت (b = − 13.19, SE = 4.88, p = .02).

نتیجه گیری:

استخدام و حفظ بیماران SMI در یک آزمایش ترک سیگار در زمینه روانپزشکی سرپایی امکان پذیر بود. درمان مدل مراقبت مزمن برای بیماران قابل قبول بود و وعده ای برای اثر بخش بودن نشان داد. اگر موثر باشد، یک مدل مراقبت مزمن می تواند در کاهش سیگار کشیدن در میان بیماران SMI موثر باشد.